GUE Conferentie 2009 De trainingsorganisatie Global Underwater Explorers (GUE) organiseerde op 13, 14 en 15 november 2009 weer een conferentie in Gainesville, Florida USA. DIR-NL leden JP Bresser en Anne-Marie van Ginneken reisden hiervoor af naar Florida. Dit het Anne-Marie's verslag:

Ginnie, oude bekenden en een erfenis uit Mexico......

Plannen

Na de geslaagde GUE-conferentie in Budapest in 2007 waren we absoluut van plan om in 2008 de editie in Florida te bezoeken. Door andere verplichtingen lukte dat helaas niet maar de herkansing kwam in 2009: de conferentie zou weer in Gainesville, Florida gehouden worden. Zodra de datum definitief werd hadden we kamers gereserveerd bij het beroemde duikershotel 'High Springs Country Inn'. De tickets werden geboekt –met dank aan de FF-miles van KLM– en de huurauto gereserveerd. We waren er klaar voor!

In de eerste instantie was ons plan om alleen de GUE-conferentie te bezoeken maar tijdens een van de EKPP-projecten bleek dat we niet de enige duikers uit ons projectteam waren die in de betreffende periode naar Florida gingen. Reinhard vroeg JP dan ook uitdrukkelijk om zijn rebreather en scooters mee te nemen zodat er enkele lange duiken gepland konden worden. Ik had ook niet veel overtuigingskracht nodig dus de vluchtdata werden gewijzigd en de duikshop in High Springs 'Extreme Exposure' werd gemailed zodat dubbelsets en stages voor mij klaar zouden staan.

Om JP’s spullen te regelen waren iets meer mailtjes nodig: de maximale bagagelimieten (2x23kg) waren niet toereikend om èn open circuit spullen èn scooters èn alles voor de rebreather mee te krijgen. Overbagage is tegenwoordig niet echt goedkoop maar gelukkig gaven Jarrod en Casey aan dat het rebreather-frame en de scooters door hen verzorgd zouden worden.

Upgrades

Twee dagen voor vertrek begon het gevecht met de weegschaal pas goed: vier beschikbare koffers en een hele berg duikspullen die –uiteraard– veel meer wogen dan de ons toebedeelde kilo’s. Daarnaast was JP in de tussentijd gevraagd om een video-workshop te organiseren tijdens de conferentie. Hardstikke leuk natuurlijk, en uiteraard zeg je dan volmondig “JA”. Maar die extra video-camera, housing en lampen betekenen weer zo’n 15 kilo extra bagage. Na de drastische beslissing om JP’s open circuit spullen thuis te laten (dan maar alle duiken op de rebreather maken), mijn stage-automaten weer op te bergen (ik kan ook prima duiken met de stage-automaten van de rebreather), alle reservespullen thuis te laten (hebben ze daar ook allemaal in de winkel) en boeken op Schiphol aan te schaffen (die gele tasjes tellen niet mee in het totaalgewicht ;-)) kwamen we een flink eind. Mijn handbagage was ontilbaar met vier Heser back-up lampen en acht automaten. Die van JP zo mogelijk nog zwaarder door de complete video-setup. Maar iemand heeft me ooit het trucje verteld om met zware handbagage aan boord van een vliegtuig te komen: “pretend it’s light” en “ don’t use the overhead compartment above your own head” en het werkte... Het vliegtuig vertrok met al ons duik-, video-, leestroep aan boord en als service van Martinair was er een upgrade naar de eerste rij!

Zaterdagavond op Orlando Airport: na de douane gepasseerd te zijn en alle koffers verzameld te hebben na de douane, verlaten we zonder koffers weer het gebouw. Wij gaan met een treintje naar de uitgang van airport, onze koffers volgen via een transport band. Tenminste, dat is de bedoeling. Vijf kwartier later komt eindelijk onze eerste koffer van de transportband en een half uurtje later hebben we de familie weer compleet. Pfeww, dat is een goed begin van een vakantie. Het volgende obstakel behelst de rij voor de car-rental. Als goed-geaarde Hollander heb ik thuis de goedkoopste car-rental gezocht via Google. En dat ik succesvol was blijkt weer eens: de rij Hollanders voor ons met eenzelfde uitgeprint papiertje is enorm. Dat, en de hulp van een onderbezette balie maakt dat we een kleine anderhalfuur later eindelijk de laatste koffer in onze huurauto gooien om op weg te gaan naar ons hotel in High Springs. Maar toch dank aan Alamo voor de upgrade: alles past ruimschoots in de ons toegewezen auto. Wij zullen de komende dagen geen enkel probleem hebben om onze duikspullen in deze auto te vervoeren!

Ginnie

De volgende ochtend werden we gewekt met zon, fluitende vogeltjes en vroeg-vertrekkende-duikende buren. Na het ontbijt bij het restaurant aan de overkant van de weg, vertrokken we naar Extreme Exposure. Alle spullen van JP stonden klaar, die van mij moesten alleen nog gevuld worden. De planning voor vandaag is het beroemde Ginnie’s Springs. Een grotsysteem met meerdere ingangen, de een met nog meer stroming dan de ander. Voor mij was het een eerste ervaring met high-flow grotten en ik was best wel een beetje nerveus. Na alle spannende verhalen die je hoort over deze grot en de opmerking van andere duikers dat Ginnie ”pittig stroomde vandaag” toch maar aan JP gevraagd of hij de lijn wilde leggen. Als ervaren Ginnie-duiker die zijn Cave1 opleiding in dit deel van Amerika gedaan heeft, was dat geen enkel probleem.

Ondanks de extra drag van het rebreather-frame was hij met 1-2 minuten beneden. Bij mij duurde het iets langer: de eerste poging om naar binnen te zwemmen mislukte jammerlijk en eindigde 2 meter hoger dan waar ik gestart was. De tweede poging, waarbij de proper-flutterkick werd ingezet- begon leuk maar eindigde op dezelfde plek. Een derde poging, met gebruik van handen en vinnen, ging al beter: ik kwam bijna bij de ingang en alleen toen ik de wand losliet om de laatste 3 meter naar beneden te zwemmen en wat lucht in mijn wing te blazen ging het wederom mis. Deze keer werd ik gelukkig niet helemaal naar buiten geblazen: een dikke boomstronk die halverwege de ingang ligt hield me tegen doordat ik met mijn hoofd ertegen aan botste. Na even op adem gekomen te zijn begon ik vastberaden aan mijn vierde –en ik had al besloten ook de laatste– poging om die k%^&*-grot in te komen. Van JP had ik ondertussen de feedback gekregen dat ik niet moest proberen om horizontaal de grot in te komen. Tja, als je als duiker allerlei cursussen volgt waar geleerd wordt dat je een netjes horizontaal profiel moet hebben tijdens een duik is het erg lastig om dat “even” te vergeten. Maar zowaar, deze keer lukte het! Kruipend, steun zoekend met mijn vinnen en vasthoudend waar mogelijk trok ik mezelf –bijna verticaal– tegen de stroom in. Ik had geen handen vrij om lucht in mijn pak of wing te blazen dus het geheel werd flink krapjes maar ik kon de draai maken en uit de stroming, de grot inzwemmen. Met deze overwinning kon mijn duik al niet meer stuk. JP, die al een kwartiertje op zijn buddie aan het wachten was, gaf me een big smile en we vertrokken voor onze duik. De stroming schijnt het minst sterk te zijn aan de bovenkant van de grot. Door daarnaast gebruik te maken van alle uitsteeksels en hoeken om je af te schermen voor de stroming zwem je stukje voor stukje deze grot in. Tijd om te genieten van de schitterende kleuren van de grot heb je amper, dat komt pas op de terugweg als alles weer aan je voorbijschiet. Op deze eerste duik was elke hoek en elk open stukje een klein gevecht om verder te komen.

De tweede duik was een makkie. Als je eenmaal het trucje doorhebt ben je binnen een paar minuutjes binnen. En daarmee hadden we flink wat gas over om de grot een stukje verder te bekijken. Zwemmen, luwte, op zoek naar de volgende hoek, zwemmen, luwte, om de hoek kijken hoe de grot verder loopt, masker weer goedzetten na een aanval van stroming, zwemmen, luwte, en zo gaat het spelletje steeds verder... Duiken in Ginnie is gaaf!

Onze volgende dagen stonden in het teken van duiken en Mexico. In bed duiken met Mexicaanse griep, welteverstaan. De avond na de duik in Ginnie voelde we ons allebei een beetje vermoeid, hetgeen gedurende de nacht overging minder subtiele symptomen. De rest zal ik jullie besparen maar gelukkig hadden we flink wat boeken gekocht op Schiphol, gratis internet op de kamer en een grote supermarkt en apotheek om de hoek. Lang leve de gemakken van High Springs!

Oude bekenden

De start van de GUE-conferentie begon wat bibberig maar we waren weer op de been. Het leuke van dit soort evenementen is dat GUE-duikers van over de hele wereld naar dezelfde conferentie komen. Drie dagen praten, luisteren, kijken naar dingen die betrekking hebben op duiken. Bijpraten met oude bekenden, duikers ontmoeten die je voorheen alleen van mail en internet kenden, nieuwe duikprojecten plannen voor het komende jaar en luisteren naar de ervaringen over duikprojecten van het afgelopen jaar. Niet echt een straf om zo’n conferentie bij te wonen.

Ik kan nu natuurlijk een lange, saaie lijst maken van alle onderwerpen die besproken zijn maar eigenlijk raad ik iedereen aan om zelf een conferentie te bezoeken. Voor 2010 wordt het mogelijk in Europa gehouden. De onderwerpen die mij dit jaar het meest zijn bijgebleven staan hieronder kort verwoord:

Project Baseline: Tijdens deze openingspresentatie lanceerden Jarrod Jablonski en Casey McKinlay het project Baseline. De missie van het project is het beschermen van onze (zoet)waterreserves door de huidige staat hiervan te beschrijven en te documenteren en deze data te vergelijken met toekomstige data. GUE heeft al jaren veel aandacht voor behoud en conservatie van het milieu. Binnen bv de WKPP worden regelmatig duiken gemaakt waarbij data wordt verzameld in samenwerking met natuurorganisaties en milieubeheer. De rol van GUE-getrainde duikers wordt hierbij steeds groter en Project Baseline doet een oproep om actief hieraan mee te helpen. Daarnaast zal Jarrod Jablonski het project officieel in Nederland lanceren op 22 januari 2010 tijdens zijn presentatie op de CaveNight II.

GUE Worldwide Diving: Een verhaal van Chris LeMaillot en Gideon Liew over hun projecten in 2009. Chris vertelde over de grotsystemen in Bosnia en Herzegovina die het Karst Oddyssey team bedoken heeft. De schitterende natuur, de enorm wisselde omstandigheden, de logistieke uitdagingen van grotduiken in dit gebied en de behaalde resultaten werden ondersteund door foto’s en video’s. Meer info is hier te vinden: Gideon beschreef een tech-trip in de Zuid Chinese zee voor de kust van Maleisie. Met een liveaboard vol (ex) tech1 en tech2 cursisten werd gedoken naar de HMS Repulse en the Seven Skies. De video’s die gemaakt werden tijdens deze duiken staan op het DIR Explorers forum. Wat opviel bij deze presentatie was de enorm uitgebreide voorbereiding die gedaan was naar deze wrakken voordat de duikers zelfs maar het water ingingen. Van beide wrakken waren ook zeer spectaculaire foto’s.

Kiss rebreather: Brett Hemphill kan heel geanimeerd vertellen over zijn exploratieduiken in Weeki Wachee Springs maar pas wanneer hij videobeelden laat zien over de ingang van deze grot besef je hoe enorm de flow is die uit deze grot komt en het gevecht dat die jongens leveren om binnen te komen. De ingang van het stelsel is zo groot (klein) als de achterbak van een Volkswagen Kever en de flow die door dat gaatje geperst wordt is immens. Daarna opent de grot zich tot grote gangen en zalen. Door de enorme flow is dit het eerste team dat dit systeem exploreert en hun KISS-rebreathers zijn daar uitermate geschikt voor. In een latere presentatie gaf Brett nog uitleg over de werking van de Kiss en de aanpassingen die hij gemaakt heeft om eea geschikt te maken voor dit grotstelsel. Meer info over deze exploratie is te vinden op zijn blog en op de website van Becky Kagan komt binnenkort de film over dit project.

Sentinel rebreather: Ook tijdens deze conferentie kwam het gebruik van closed rebreathers door GUE uitgebreid aan de orde. Hoewel GUE in het verleden alleen semi-closed systemen heeft gebruikt voor projecten worden alle ontwikkellingen in de rebreathermarkt in de gaten gehouden. Na de Kiss-uitleg door Brett kwam als tegenstelling de Sentinel aan bod. Phil Short is een levendige verteller en gaf een uitgebreide uitleg over zijn rebreather evenals de duiken waar hij deze gebruikt.

Jutland project: Er was een (bijna) Nederlandse bijdrage in de vorm van de Belgische Peter Brandt die verslag deed van een project om de wrakken van Jutland te bezoeken. De logistieke voorbereidingen van deze trip en de enorme hoeveelheden benodigd gas zijn indrukwekkend evenals het schip dat gekozen werd: de Cdt. Fourcault. Alle voorbereiding bleek niet voor niets. Het werd een geslaagd project met mooie foto’s en een video die binnenkort op de markt komt. Meer info over dit project staat op de website van GUE, maar natuurlijk ook op de website van Petra Clerkx en Stephan Matthies.

Video-workshop: Tijdens de video-workshop van JP werd uitgebreid gesproken over de ins en outs van onder watervideografie. Onder andere de specifieke eigenschappen van camera, housing en lampen werden besproken evenals technieken die de duiken gestructureerd, veilig en planmatig maken. Ook belichting, scripting, het gebruik van modellen en “belichtingsduikers” evenals editing werden besproken. Na de middagvullende workshop vertrok een team naar Ginnie Springs om het geleerde in praktijk te brengen. Gezien de positieve reacties van de deelnemers zal volgend jaar mogelijk een langere workshop georganiseerd worden voorafgaand aan de GUE-conferentie.

Introductie Rec2 en Rec3: Trainings director Jesper Berglund gaf een overzicht van twee nieuwe recreatieve trainingen in het GUE-opleidingsgamma. Beiden zijn ontworpen voor recreatieve duikers die opgeleid worden in het gebruik van recreatieve trimixgassen (30/30 en 21/35) waarbij decompressie en het gebruik van decogassen ook aan de orde komen. Wat vooral opvalt is de schitterende manuals die voor deze cursussen klaarliggen. De Rec1 manual is al een toppertje bij GUE en ook deze nieuwe manuals zijn (evenals de training) uitgebreid, zeer compleet en ondersteund door vele foto’s en een schitterende layout.

En dit was nog maar een kleine greep en heel summiere samenvatting van alle presentaties in die drie dagen. Naast de vele sprekers, projecten, video’s en verhalen was er elke avond een 'social event' waar onder het genot van een hapje en drankje de contacten met andere deelnemers gelegd werden en afspraken gemaakt voor komende (of nog op te starten) projecten. Het is bijzonder om zoveel duikers uit alle werelddelen bij elkaar te zetten en te laten praten over hun grote passie: duiken.... En wat ze dan doen: nog meer duiken plannen....

Ik kijk al uit naar de GUE conferentie van 2010. Hopelijk in Europa, Mexico zou ook leuk zijn maar Florida is voor mij ook prima. We hebben nog een paar duikjes in Florida tegoed!

Anne-Marie van Ginneken