Grotduiken in Frankrijk

In augustus zijn Harmen Thys Nieuwenhuis, Edo de Jong, Bas Westerweel en JP Bresser naar Frankrijk afgereisd om daar een weekend te gaan grotduiken. JP heeft tijdens deze reis een film gemaakt en een artikel geschreven voor het maandblad DUIKEN. Speciaal voor Frogkick.nl heeft Harmen het volgende verslag geschreven:

Een eerste verkenning

"De rots drukt op de flessen op mijn rug. Ik druk mijn borst diep in het grind en schuif langzaam vooruit. Nu wordt het water iets helderder en zie ik tien centimeter voor me een rotswand. De richting waarin de doorgang tussen de rotsen ligt is alleen te voelen door met een hand de lijn te volgen. Ik houd het touw vast, buig weer diep voorover tot ik plat op het grind lig en schuif vooruit. Opeens zie ik een prachtige gang voor me met kraakhelder water. Ik draai me om en zie dat mijn buddy ook door de nauwe modderige ingang tevoorschijn komt."

Twee zomers geleden doken Edo en ik in Mexico in de grotten die liggen in het Quintana Roo gebied. We spraken toen al af dat ik hem eens mee zou nemen naar Frankrijk. Het team werd versterkt met Bas en JP en we besluiten een lang weekend te gaan. Eerst zorgen we voor voldoende flessen. Dubbel twaalf sets vormen de minimumhoeveelheid die je mee wilt dragen. Om vaker achter elkaar te duiken zonder deze flessen weer te moeten vullen nemen we aluminium stages mee. Deze flessen kun je langs je zij hangen. Zo kun je voor iedere duik een nieuwe stage nemen om uit te ademen, terwijl je op je rug altijd een onaangetaste reserve aan gas behoudt.

Als we al het materiaal voor elkaar hebben kunnen we op weg. We reizen naar het Lot gebied, zo'n 12 uur rijden uit Nederland. JP en Bas gaan onderweg met een enorm gevaarte van een camper. Als om te bewijzen dat autorijden gevaarlijker is dan grotduiken krijgen ze een lekke band. Als een paar uur later de wegenwacht komt met een passende krik kan de reis vervolgd worden. Laat in de avond komen we aan op een kleine camping in St. Sulpice. Het riviertje dat achter de tent en camper langsloopt komt een paar kilometer verder langs de ingang van de Ressel! Met deze gedachte vallen we in slaap.

Voor een eerste verkenning van de grotduikmogelijkheden in Frankrijk zijn er vele grotten geschikt. Wij kozen voor de Ressel, een beroemde grot, en de Font del Truffe, een bijzonder mooie grot. De Ressel is beroemd omdat deze grot uit meerdere lange delen bestaat en het einde nog steeds niet bereikt is. Wij willen de eerste 400 meter verkennen. De grot heeft daar twee gangen, waarbij de ene gang onder de andere loopt. Nadat deze weer samenkomen loopt er een grote 'scheur' door de rots de diepte in. Daar, op ruim 50 meter diepte, begint een enorme gang waar met gemak een vliegtuig doorheen zou passen. Zover gaan we niet, want we hebben dit keer geen trimix bij ons. Met nitrox zou je teveel last van stikstofnarcose krijgen.

We parkeren de auto's langs de weg. De ingang ligt in het riviertje, de Celé, maar je kunt er alleen komen door iets stroomafwaarts het water in te gaan en er heen te zwemmen. Tussen twee stukken privé-land is er een toegang naar de rivier via een stijl paadje. We brengen één voor één de flessen, vinnen, en andere uitrusting naar beneden. Bij de auto trekken we de droogpakken aan, lopen naar beneden, en doen bij het water de rest aan. We verdelen onszelf in twee teams. In het water kijken we of er nergens iets lekt, of alle apparatuur compleet is en of we elkaar makkelijk een ademautomaat kunnen aanreiken indien nodig. We zwemmen naar de ingang, die nauwelijks opvalt. Nog even voelen we het warme rivierwater en dan komen we door de ingang in het prachtig heldere water van de grot.

"Grote platen rots liggen verspreid over de bodem. Het plafond is heel plat en de bellen die we blazen vormen er glinsterende lichtpunten tegenaan. De lijn die altijd weer naar de uitgang leidt loopt tussen een paar rotsblokken door. We gaan achter elkaar tussen de rotsen door. We bereiken de splitsing. Links start de ondiepe gang, terwijl rechtdoor de diepe passage loopt. We spraken af deze duik de ondiepe gang te bekijken en zo doen we het. Een klein stukje de gang in is er een scherpe bocht naar rechts. Verderop zien we grote scheuren naar rechtsonder lopen en we vermoeden dat deze uitkomen in de andere gang. Rond de 400 meter komen de gangen weer samen. We hebben nog gas genoeg in de stage en besluiten bij de schacht te gaan kijken die naar de rest van de grot voert. De structuur van de rots is magnifiek. De schacht lijkt een scheur: heel lang en smal. Je kunt er doorheen zakken en ziet de rotswand dichterbij komen en weer afstand nemen. We stoppen en kijken omhoog. Onze bellen kronkelen om de rotsen heen. Terug maar weer. Altijd als we denken vlakbij de uitgang te zijn dekken we onze lampen af. En, jawel, het groene licht straalt ons tegemoet uit de rivier."

We laten ons met de stroom meedrijven, heerlijk in het zonnetje. Na een goede lunch beginnen we aan de tweede duik. Ditmaal gaat JP filmen met Bas en willen Edo en ik de diepe gang bekijken en door de ondiepe terug.

"De diepe gang loopt heel geleidelijk omlaag. Op sommige rotsplakken die op de grond liggen kun je een laag leisteen zien. Wellicht is daar de rots op afgebroken. Opnieuw kijken we even bij de schacht voor we omdraaien. Nu we weten dat de ondiepe gang ook naar de uitgang leidt kunnen we die veilig nemen. De scheuren verbinden inderdaad de diepe en de ondiepe gang. Nog voor we een scheur nader bekijken krijgen we bewijs. Voor ons borrelt een stroom bellen omhoog. De bellen die wij net in de diepe gang hebben geblazen! We liggen heerlijk in het water en laten het landschap voorbij komen."

Jammer dat we er al weer uit zijn, maar morgen is er weer een dag: de Font del Truffe grot! De Truffe bestaat ook uit een serie grotten achter elkaar met daartussen droge gedeeltes. De eerste twee delen zijn eenvoudig te bereiken, denken we. Midden in het bos bevindt zich een gat in de grond. Diep beneden zien we een plasje modderig water. De ingang van de grot bestaat uit een smalle opening tussen de rotsen. Maar eens zien dat we daar doorheen komen.

"De grot ziet er uit als een prachtige ronde tunnel en is adembenemend mooi. De wanden zijn donkerder dan die in de Ressel. Er zijn minder rotsblokken en het ziet er uit alsof de vorm vooral door de stroming van het water is bepaald. Na twee bochten daalt de gang af van vijf naar tien meter diepte. Hier zien we kleine doorgangetjes boven ons. De gang kronkelt zoals de Mexicaanse grotten. We zwemmen heel rustig om van al het moois te genieten. Het wateroppervlak is zo stil dat ik het pas opmerk als ik er doorheen kom. We zijn aan de andere kant! Edo zegt iets, maar het geluid vervormt nogal door de akoestiek van de kleine ruimte waarin wij ons bevinden. Ik zeg dat we er uit moeten klimmen om verderop weer door te duiken. Omdat het water wel erg laag staat vragen we ons af of we zover gaan komen. Maar ja, je kunt niet boven komen in een mooie grot en niet kijken hoe het verder gaat! We doen onze vinnen uit en klimmen naar boven. Het is nog even lastig want we willen natuurlijk niet uitglijden. Even verder komen we in een poel met water, maar we zijn er nog niet. Een kleilaag verspert ons de weg. Op de knieën komen we omhoog. Daar waar ik alweer water verwacht had kunnen we niet verder, omdat we aan alle kanten te ver omhoog moeten klimmen. We zullen moeten wachten tot de regen het waterniveau weer heeft doen stijgen. Heel voorzichtig gaan we weer terug. Ik laat me achterover vallen en het is heerlijk weer in het water te liggen. Opnieuw mogen we door deze mooie grot zwemmen. De uitgang is nog steeds heel modderig, maar we weten dat het past."

Harmen Thys Nieuwenhuis

De film die JP en Bas maakten tijdens dit project is te bekijken op

Terug naar Evenementen

Print deze
pagina